نمیخواستم صفحه اول که تبریکها بود درد دل کنم و جشن کوچولوهارو خراب بشه اینا رو مینویسم تا

فاطمه خانوم بفهمه همیشه آروم و حرف گوش کن نبوده و چه جوری خجالتم داده و.....

و اما هفته ای که گذشت: برنامه هر روزمون مثل هم بود تا بعد از ظهر سرکار و بعد از ظهرها نظافت و

آشپزی و.... چیزی که اضافه به برنامه روزانه بود بداخلاقیهای فاطمه خانوم و دلتنگیهام بود.

دو روز پیش یکی از مربیهاشو که از دوستای خانوادگیمون هستش دیدم و با هم صحبت میکردیم کفت

فاطمه خیلیییییییی اخلاقش عوض شده زود عصبانی میشه و بچه ها رو میزنه و بهونه گیری میکنه بعد

هم با صدای بلند گریه میکنه و جیغ میزنه که خودمون شاهد گریه های الکیش هستیم دیروز برده

بودمش مهد گفت آب میخوام گفتم باشه صبر کن ظرف غذاتو بزارم تو یخچال مربیه بیچاره میگه بیا من

بهت آب بِدم ولی همچین منو چسبیده بود که نمیتونستم تکون بخورم تا کیفشو گذاشتم تو

کمدش همچین گریه میکرد که یکی ندونه فکر میکرد مادرش مُرده...

از وقتی هم که مهدمون یکی شده دیگه درد سرمون دو برابره دیروز بچه ها رو برده بودیم بیرون و تو

محوطه مهد بازی میکردن از بد شانسی تیمِ فاطمه اینا هم اومده بودن از دور متوجه نگاههاش شدم یه

دفعه اومد نزدیک و گفت اِ مامان شما هم اومدین اینجا؟؟؟ منم که داشتم کفشِ یکی از بچه ها رو پاش

میکردم گفتم آره به دخترِ یه نگاهی کرد و گفت این اسمش چیه؟؟؟

مگه مامانشی که کفششو پاش میکنی؟؟؟ منم براش توضیح دادم که من اینجا کار میکنم تو برو پیش

خانوم مربی بعدا میام دنبالت خلاصه بارِ اول رفت و چند دقیقه بعد دوباره اومد و نمیخواست بره دیدم

نمیشه به بچه ها گفتم بهتره بریم ما رفتیم داخل و صدای جیغ و گریه فاطمه کلّ مهد رو برداشته بود

دوستایی که تجربه دارن لطفاااااا کمک دوستای گلم منتظر راهنماییهاتون هستم.

دو سه روزی هم هست که سرما خورده دیگه نورِ عَلا نوره....

انقد حالم گرفته بود و اعصابم داغون بود که حوصله آپ کردن و اینترنت رو هم نداشتم فقط دلم میخواست

گریه کنم و زار بزنم امشب دیگه خیلی دلم پر بود و طاقت نیاوردم و بعد از نماز بغضم ترکید....

دوستای خوبم لطفا اگه راهکاری دارید بهم کمک کنید وگرنه در آینده ای نه چندان دور همسری میاد و

مینویسه نازنین راهیه تیمارستان شد